1.18 Epilog

Scooter cały czas przyglądał się Justinowi, gdy ten siedział przy barze z Kaylą. Kolejną laską, którą załatwił ochroniarz tylko po to, żeby zobaczyć, jak długo Bieber będzie w stanie wytrzymać nie przyznawając się, że tęskni za tą dziewczyną, z którą spędził weekend w Nowym Jorku po ostatnim koncercie. Meksykanin wiedział, że Vera z którą rozmawiał przez cały wieczór była tą, o której myślał Jus, jednak stwierdził, że nie ma potrzeby informować chłopaka o jej obecności w klubie. Jeśli przeznaczone im było się spotkać, w końcu do tego dojdzie, prędzej lub później.

Zwłaszcza, że Bieber sam się zorientował, że dziewczyna jest „na wyciągnięcie ręki”. Scooter z rozbawieniem patrzył, jak chłopak biegnie za Verą do wyjścia i znika w ciemnościach. Opadł z powrotem na kanapę, wymyślając przemowę, którą walnie Justinowi, gdy ten raczy wrócić. Miał mu w końcu powiedzieć, gdy będzie opuszczał klub, tak czy nie? Bieber i tak się nią nie przejmie, ale Scooter będzie miał spokojne sumienie, wiedząc, że przyłożył się do pracy. W końcu za coś mu płacą… i to nie mało. Wziął łyk drinka.

Po odczekaniu pół godziny wybrał numer do Suzie.

- Halo? – odezwała się dziewczyna.

- Cześć, Suz – powiedział Scooter i uśmiechnął się. Nawet telefoniczna rozmowa z przyjaciółką Justina poprawiała mu humor – czy w barze jest może Jus?

- Tak – odpowiedziała ze śmiechem – przed chwilą przyszli z tą samą dziewczyną, co trzy miesiące temu. Swoją drogą, jedyną, którą tu przyprowadził. Tyle z nim wytrzymała?

Scooter odetchnął. Czasami Bieber był tak przewidywalny…

- W sumie nie wytrzymała… Nie mogę uwierzyć, że zabrał ją na randkę do ciebie, znowu – powiedział Scooter.

- A co jest nie tak z tym barem? – oburzyła się dziewczyna. Ochroniarz uśmiechnął się pod nosem słysząc pretensje w głosie Suz.

- Znajduje się przy autostradzie i większość kierowców zatrzymujących się w nim upija się do nieprzytomności, co wprowadza dość… specyficzną atmosferę, która niespecjalnie jest idealna na randki.

Suzie się zaśmiała. Miała cudowny śmiech.

- Im się najwidoczniej bardzo tu podoba. Siedzą przy stoliku w kącie, jedzą frytki i rozmawiają. Ich śmiech słychać w całym barze – Suzanne brzmiała na rozmarzoną, pewnie przyglądała się tej dwójce – Justin wygląda na szczęśliwego jak nigdy, choć jest trochę spięty. Jak na  gwiazdę ma bardzo niskie poczucie własnej wartości. Nawet ja widzę, że ta dziewczyna nie ma zamiaru go zostawić…

- Jakie to urocze – zakpił Scooter, jednak jego uśmiech przeczył słowom. Szkoda, że Suzie go nie widziała…

- Ej, Scootie – powiedziała Suz po chwili milczenia – wychodzą.

Ochroniarz zastanowił się. Jeśli kazałby teraz Justinowi wracać do domu najprawdopodobniej straciłby pracę… chłopak za dużo płacił, by mógł sobie na to pozwolić.

- Powiedz im, to znaczy jemu, że znowu ma wynajęty pokój w St. Regis – zdecydował w końcu Scooter – i nie mam zamiaru się pojawić, żeby sprawdzić co robią.

- Jasne – Scooter dosłownie mógł wyczuć uśmiech dziewczyny – to zadzwonię później żeby powiedzieć jak poszło, dobrze?

- Mam inny pomysł. Nie wyszłabyś gdzieś ze mną? – czy on to naprawdę powiedział? Rok czasu bał się zaprosić gdzieś dziewczynę, a teraz wypalił to bez zastanowienia…

Na sto procent go wyśmieje.

- Jezu, Scootie – westchnęła Suzanne – wreszcie zapytałeś. Jutro, o piętnastej?

- Tak, ale ja wybieram lokal – meksykanin nie mógł uwierzyć w swoje szczęście – i płacę – dodał po chwili.

- Jasne – dźwięczny śmiech Suzie był dla niego najlepszą nagrodą – ale teraz idę gonić nasze gołąbki, żeby mi czasem nie odleciały.

KONIEC

______________________________________________________________________

Wow. To już epilog. Możecie w to uwierzyć? Ja nie.

Dziękuję wszystkim, którzy wytrwali ze mną do końca tej pełnej błędów historii, dziękuję za wszystkie komentarze i wyświetlenia :) Na chwilę obecną jest ich okolo trzynastu tysięcy pięciuset i mam nadzieję, że liczba ciągle będzie rosła.

Myślę, że sequelu raczej nie będzie, bo co miałabym w nim napisać? Jednak nie wykluczam możliwości powstania paru one-shotów z wspólnej przyszłości Justina i Very.

A na koniec prośba- czy każdy kto to przeczyta, obojętnie, dzisiaj, jutro, za miesiąc czy za rok mógłby to skomentować? Było by mi bardzo miło.

Pamiętajcie też, że to, że kończę #72 nie znaczy że kończę przygodę z blogowaniem i w tym miejscu chciałabym was (ponownie, haha) zaprosić na mój DRUGI BLOG :) !

I na tym kończę przydługawą końcową notkę autorską.

Całuję Was wszystkich, starych, nowych i przyszłych czytelników-

Arabelle.