1.1 "Koncert"

PIĄTEK

To było okropne. Dlaczego ja się dałam namówić na przyjście na ten koncert?! Ugh, Julie ma u mnie dług wdzięczności.

Stałam obok przyjaciółki w tłumie rozhisteryzowanych nastolatek czekając na koncert… Justina Biebera. Tak, dokładnie, ja jestem na koncercie Justina Biebera. To było strasznie irytujące, stać w bezimiennej masie ludzkiej wrzeszczącej jak, za przeproszeniem, zarzynane świnie wiedząc, że powodem ich ekscytacji jest tylko jakiś nastolatek z ładną buźką, który cudem zrobił karierę. Przecież ten człowiek nic od siebie nie wnosi, jest zwykłym produktem systemu, odezwała się moja buntownicza natura. Byłam, a przynajmniej miałam nadzieję, że byłam totalnym przeciwieństwem tych wszystkich belieberek. Miałam na sobie krótkie spodenki, białą koronkową bluzkę z długim rękawem  i wysokie buty, których założenia żałowałam już po pół godzinie.

Nagle wrzask otaczających mnie nastolatek przybrał na sile, więc z ciekawością spojrzałam w kierunku sceny. Tak jak się domyślałam, Pan - Wielka - Gwiazda właśnie się na niej pojawił. 

Justin Bieber wyglądał jak porcelanowa figurka w otoczeniu tych wszystkich głośników, reflektorów i mikrofonów, jednak pierwotne wrażenie od razu zastąpiła irytacja, gdy jakaś trzynastolatka wydarła się przy moim uchu, jaki to Bieber nie jest cudowny i jak ona go bardzo kocha. Żałosne.

Koncert zaczął się jedną z dwóch piosenek Justina, które rozpoznawałam, a mianowicie „Baby”. Doskonale znałam ten utwór i szczerze nienawidziłam, bo pamiętam jak Julie słuchała go na okrągło w wakacje między drugą a trzecią klasą liceum. Boże! Te irytujący głos. Kto świadomie skazuje się na słuchanie go?

A właśnie, gdzie ona w ogóle jest? Rozejrzałam się po sali, niestety jej nie dostrzegając w tłumie… co nie powinno być żadnym zaskoczeniem. Jak, do cholery, w tłumie złożonym z trzech tysięcy sztuk belieberek i jednostek takich jak ja miałam znaleźć tą jedną, podającą się za moją przyjaciółkę?

Nie zwracając uwagi na akcję toczącą się na scenie udało mi się jakoś przecisnąć w kierunku ściany, o którą się oparłam, dając choć odrobinę wytchnienia nogom w przepięknych, czarnych litach.

Hate ya, guys.

Czy ja rozmawiałam z butami? To na pewno wpływ tego koncertu.

Zajęta swoimi rozmyślaniami prawie nie zauważyłam, jak nadszedł najbardziej wyczekiwany moment wieczoru (prawie, bo histeryczne krzyki skutecznie sprowadziły mnie na ziemię) a mianowicie, Justin tradycyjnie zamierzał zaprosić na scenę jedną z fanek. Doskonale zdawałam sobie sprawę, jak bardzo ucieszyło by to Julie i mam nadzieję, że padnie na nią.

Przynajmniej będzie miała chwile szczęścia zanim zamorduję ją z zimną krwią za zmuszenie mnie do przyjścia tutaj.

Jednym okiem obserwowałam jak Bieber przeczesywał wzrokiem tłum, po czym uśmiechnął się sam do siebie i poszedł w kierunku pana od świateł. Powiedział coś do niego gestykulując żywo i domyśliłam się, że tłumaczył mu którą z dziewcząt ma wskazać ogromny reflektor. Po chwili wąsaty techniczny kiwnął głową na znak, że zrozumiał a Justin z szerokim uśmiechem wrócił do fanek. Muszę przyznać, że uśmiecha się uroczo… Czy ja naprawdę to pomyślałam?

Następne wydarzenia zarejestrowałam jakby w zwolnionym tempie.

Pan od świateł wyglądający na meksykanina wcisnął parę przycisków na klawiaturze.

Justin poinformował zgromadzonych, że dzisiejsza „szczęściara” (prycham w duchu) została już wybrana.

Dziewczyny (niespodzianka!) wrzeszczały.

Nad sceną rozbłysnął oślepiający reflektor.

Był wycelowany we mnie.

Tłum zamilkł.

Zdębiałam.

_______________

Pierwszy rozdział za nami! Wyjątkowo dodaję go wcześniej.

Bardzo proszę, jeśli już tu jesteś, to skomentuj, żebym wiedziała czy mam dla kogo pisać.

Ściskam

Arabelle