1.6 "Randka"

SOBOTA

Obudziło mnie pukanie do drzwi.

Wczoraj ledwo zasnęłam, bo po bardzo owocnym w rozkminy prysznicu mój mózg, mimo, iż na granicy wytrzymałości, za nic w świecie nie chciał zasnąć. Męczyłam się prawie dwie godziny (w czasie których zdążyłam przejrzeć Twittera, Tumblra i Facebooka oraz przeczytać nowy rozdział mojego ulubionego fanfiction) po czym zapadłam w niespokojny sen, a teraz ktoś ma czelność mnie budzić?! Odwróciłam się na drugi bok, wtuliłam się w poduszkę i nakryłam głowę kołdrą licząc, że natręt albo sobie pójdzie albo na tyle zirytuje Julie, że to ona wstanie. Bardzo nie chciało mi się budzić do końca, bo to oznaczało by zmierzenie się z rzeczywistością- chyba nie mam ochoty wysłuchiwać Julie gdy najpierw będzie godzinami analizować koncert Justina, a potem będę musiała jej dokładnie zrealizować naszą rozmowę na scenie. A propos! Nasze zdjęcie (moje i Justina) pojawiło się nawet na jego oficjalnym Instagramie. Na Twitterze też coś o tym napomknął, jednak mnie nie oznaczył, za co byłam mu w gruncie rzeczy wdzięczna. Nikt nie powstrzymałby tłumu belieberek na moim koncie, gdyby to zrobił.

Tym razem ktoś na górze (w przeciwieństwie do wczoraj, a właściwie dzisiaj rana) postanowił wysłuchać moich próśb i moich uszu dobiegł cudowny dźwięk przeklinania Julie i odgłos jej cichnących kroków, co mogło oznaczać tylko jedno, poszła otworzyć drzwi. Dzięki ci, kimkolwiek jesteś.

Już miałam pogrążyć się na powrót w marzeniach sennych, gdy ciszę przedarł sto razy gorszy dźwięk niż wszystkie poprzednie razem wzięte- krzyk Julie.

Nie przejmując się niczym, nawet tym, że jestem w piżamie składającej się z krótkich spodenek i rozciągniętego T- shirtu z wizerunkiem Obi- Wana i napisem „Latanie jest dla droidów” wyskoczyłam z łóżka i popędziłam w kierunku drzwi.

To nie może być były chłopak Julie, prawda? Ledwo uporałyśmy się z nim w zeszłym miesiącu, prawie posuwając się do gróźb i składania prośby o zakaz zbliżania się, jednak mężczyzna nagle odpuścił. Co będzie, jeśli nagle postanowił wrócić?

- Julie, czy wszystko… - krzyknęłam, gdy tylko pojawiłam się w hallu, skąd mogłam zobaczyć drzwi.

Rzeczywistość okazała się gorsza niż ex Julie.

W drzwiach stał Justin Bieber.

***

Julie teatralnym gestem trzymała rękę na czole i nie odrywała wzroku od przybysza. Co on tu, do cholery, robi?

- Cześć, Vera – powiedział. Tak, miałam rację, mówiąc, że jego zachrypnięty głos jest wynikiem koncertu. Nadal był głęboki i jakby miękki, ale teraz bez chrypki sprawiał wrażenie przyjemnie aksamitnego. Boże.

- Justin. Co tu robisz?

- Myślałam, że bardziej się ucieszysz na mój widok – chłopak śmieszne wykrzywił usta i wzruszył ramionami.

- Jasne, że się cieszę! – zapewniłam, o dziwo szczerze. Podeszłam do drzwi z zamiarem przytulenia go na powitanie jednak mnie wyprzedził- chwycił mnie za biodra, przyciągnął w swoją stronę i pocałował w policzek.

- Teraz ja. Jesteś taka niska bez tych osiemnastu centymetrów! – zaśmiał się.

- To ty w takim razie jesteś wielkoludem – burknęłam.

- Ale nadal się łapię.

- Justin! – cofnęłam się o krok. Stanie tak blisko niego nie było zbyt dobrym pomysłem, zwłaszcza, że znowu czułam jego perfumy.

- Dobra, już dobra. A tak naprawdę, to przyszedłem po bluzę. Zostawiłem w kieszeni telefon…

- Tak? – szczerze się zdziwiłam – nawet nie zauważyłam. Już ci niosę. – już miałam się odwrócić i iść po ubranie, gdy Julie głośno wciągnęła powietrze i chyba zaczęła z powrotem kontaktować – Julie?

- Dlaczego Justin Bieber stoi w progu naszego domu? – wyszeptała.

- Przecież przed chwilą powiedziałem, przysze…

- SŁYSZAŁAM!!! – wydarła się blondynka. Rzuciłam Justinowi spojrzenie typu „zaraz jej przejdzie” – POSZŁAŚ GDZIEŚ Z PIEPRZONYM JUSTINEM BIEBEREM I MI NIC NIE POWIEDZIAŁAŚ?! CHOLERNA HIPOKRYTKA! MOGŁAŚ SIĘ POCHWALIĆ…

- Julie…

- ALE TY WOLAŁAŚ TO ZACHOWAĆ DLA SIEBIE!

- Julie…

-TO DLA TEGO CIĘ ZAOBSERWOWAŁ NA TWITTERZE?! O MÓJ BOŻE MOJA NAJLEPSZA PRZYJACIÓŁKA BYŁA NA RANDCE Z BIEBEREM, NO NIE WIERZE!

- Julie! – przerwałam jej. Chyba dopiero teraz zauważyła, że próbuję coś do niej powiedzieć, bo przeniosła wzrok z Justina na mnie – to nie była randka.

- Nie? – zapytał Justin i uśmiechnął się w ten sposób, który już zdążyłam pokochać.

- Nie, Justin – pokręciłam głową – a teraz poczekajcie tu grzecznie, ja tylko pójdę po bluzę i telefon Jusa. Julie, nie udusisz, nie zamęczysz ani nie zabijesz błyskiem od flesza aparatu naszego gościa?

- Coś mówiłaś? – zapytała Julie, dosłownie śliniąc się na widok chłopaka. Pokręciłam głową i poszłam w kierunku mojej sypialni. Szybko chwyciłam bluzę w jedną rękę a drugą związałam włosy w kucyk, żeby jak najszybciej wrócić do Julie i Justina. Lepiej nie zostawiać jej z nim sam na sam.

Gdy wróciłam do hallu brunet nadal opierał się o futrynę drzwi a Julie chyba zapomniała, jak się używa języka.

- Justin – powiedziałam, żeby zwrócić na siebie jego uwagę – twoja bluza, jeśli telefon był w kieszeni to nadal tam jest, ja nawet nie patrzyłam.

Wyciągnęłam rękę z ubraniem w kierunku chłopaka, który chwycił bluzę i spojrzał mi w oczy. Te brązowe tęczówki… zawsze chciałam takie mieć. Ciepłe i radosne, nie takie jak moje, niebieskie, zimne i niedostępne.

Nawet nie zwracając uwagi na to co się dzieje, Justin jakby odruchowo przyciągnął mnie do siebie i zamknął w niedźwiedzim uścisku. Czułam jego nos gdzieś w okolicach mojego ucha.

- Tak naprawdę moja komórka leży w samochodzie w schowku, a w domu mam jeszcze trzy takie bluzy – wyszeptał, po czym odsunął mnie od siebie na odległość ramion i bezwstydnie przejechał po mnie wzrokiem – fajnie wyglądasz. Też lubiłem Gwiezdne Wojny w dzieciństwie.

Nie wiedzieć czemu, moje policzki zapłonęły czerwienią.

Nagle zdałam sobie sprawę z pewnego faktu- dlaczego on ciągle stoi w progu?

- Eee, może wejdziesz? – zapytałam dość niezręcznie.

- Nie, dzięki. Ale chętnie wyciągnę cię gdzieś dzisiaj. Masz czas?

- Pewnie. Znowu do Suzie? – ucieszyłam się.

- O nie – udał przerażonego – nigdy więcej nie poznam jej z żadną dziewczyną. To co, mogę być po ciebie o piętnastej?

- Jasne. Co będziemy robić?

- Niespodzianka!

- Ale nawet nie wiem, jak się ubrać!

- Możesz jechać tak jak teraz. Podobają mi się dziewczyny bez staników.

- Niemoralna propozycja, Jus.

- Ja i niemoralne propozycje? No wiesz? Wybacz, skarbie, ale naprawdę muszę jechać. Do piętnastej! – krzyknął tylko i już go nie było. Nie zdając sobie sprawy z tego co robię, ciągle stałam w progu i śmiałam się jak wariatka.

Znowu wychodzę gdzieś z Justinem! Miałam ochotę odtańczyć jakiś indiański taniec wokół ogniska ze szczęścia.

- No, to masz problem – powiedziała Julie – a właściwie dwa.

Spojrzałam na nią zdezorientowana. Ostatnio coraz częściej mi się to zdarza.

- Pierwszy to taki, że nigdzie cię nie wypuszczę, dopóki nie dowiem się co się dzieje – dziewczyna uniosła do góry palec wskazujący, a po chwili dołączył do niego serdeczny. Julie miała charakterystyczny zwyczaj nie używania palca środkowego w takich sytuacjach – a drugi problem… cóż, jest za piętnaście druga, więc masz mało czasu.

- Cholera!
_________________________________________________________________________________

oto jest, rozdział szósty!

a teraz lecę do fryzjera i na 18-stkę, całuski xx
EDIT: ja serio lubie wasze komentarze, wiec smialo!
EDIT 2: zalozylam aska!! ask.fm/caligenyphobia

_________________________________