1.15 "Po"

PONIEDZIAŁEK

- Vera!

Jak przez mgłę usłyszałam wołania Julie i chciałam się podnieść, jednak nagle zakręciło mi się w głowie. Co…? Ah tak, Shiraz.

- Julie – wybełkotałam – wróciłam.

- Widzę kochanie, ale dlaczego jesteś w takim stanie?

O co jej chodziło? Przecież czuję się dobrze. Fakt, to, że mam jej iPoda z piosenami Jusa, na moim stoliku nocnym jest pusta butelka po winie a po podłodze walają się zasmarkane chusteczki nie wróży najlepiej, ale ze mną jest wszystko okay. Naprawdę.

Przynajmniej tak mi się wydaje.

- W jakim stanie? Czuję się wy… wyśmie… dobrze.

Julie pokręciła głową i delikatnie pogłaskała mnie po głowie.

- Idź spać, kochanie – powiedziała – połóż się, no już. Porozmawiamy jutro.

Popchnęła mnie delikatnie na łóżko, a ja bez protestów schowałam twarz w poduszce. Dlaczego się na to zgadzam? Przecież jest chyba jeszcze wcześnie… nie powinnam zasypiać.

Gdy tylko to sobie uświadomiłam oczy same mi się zamykały a po paru minutach brązowe oczy patrzyły na mnie we śnie. Jakie brązowe oczy? Ja mam niebieskie, a Julie zielone. Skąd mi się wzięły brązowe?

***

Kto tak krzyczy? Otworzyłam oczy i moja czaszka zapulsowała bólem gdzieś u nasady. Która jest w ogóle godzina? Podniosłam się z łóżka przykładając dłoń do czoła i sięgnęłam po komórkę, która leżała na szafce nocnej. Przymknęłam powieki gdy światło bijące od wyświetlacza najpierw mnie oślepiło a potem zaczęło formować się w coraz wyraźniejsze kształty, aż w końcu dojrzałam godzinę- pierwsza trzydzieści. W nocy? Co ja robiłam wczoraj cały dzień?

Jak przez mgłę pamiętałam moje „lekkie” załamanie, słuchanie muzyki, wino i… Julie? Nie, nie Julie. Justin.

Zdecydowanym ruchem wstałam z łóżka, żeby tylko nie myśleć o chłopaku i ignorując zawroty głowy jak najciszej poszłam w kierunku kuchni nawet nie dlatego, żeby nie obudzić przyjaciółki. Moja czaszka gdzieś u nasady pulsowała bólem nawet przy najlżejszym dźwięku czy gwałtowniejszym ruchu.

Gdy wreszcie dotarłam do celu nalałam sobie całą szklankę wody, którą wypiłam jednym haustem. A zaraz po niej kolejną i kolejną… muszę pamiętać, żeby zadzwonić do taty i powiedzieć mu jak działa Shiraz gdy idzie cały na jeden raz.

Mój telefon, który nie wiadomo jak znalazł się w kieszeni mojego dresu, zawibrował. Wyciągnęłam go i zobaczyłam powiadomienie z Twittera. Weszłam na moje konto.

O nie. Nie, nie, nie.

Znowu tweetowałam po pijanemu? Po ostatnim razie, gdy prawie wyjawiłam większość moich i Julie sekretów obiecałam sobie, że po alkoholu nie włączę Twittera. Cóż, nad pijaną Verą nawet ona sama nie zapanuje.

Wstrzymując oddech weszłam na mój profil, żeby przeczytać wczorajsze tweety.

V. (@caligenyphobia)

To tak cholernie niesprawiedliwe, gdy poznajesz kogoś, kogo od razu musisz opuścić. Po #72 godzinach…

V. (@caligenyphobia)

A może ta osoba mogła być tą, którą pokochasz? Z którą spędzisz resztę życia? Będziesz miał dzieci i wspólny dom? #72

V. (@caligenyphobia)

Mógłbyś budzić się obok niej codziennie i patrzeć jak śpi, a gdy wreszcie otworzy oczy karmić ją naleśnikami i rozbawiać śmiesznymi pytaniami… #72

Ze złością wyłączyłam aplikację, nie chcąc czytać moich dalszych przemyśleń ani komentarzy i zrobiłam to, co zawsze robiłam gdy mam jakiś problem- na palcach przeszłam przez przedpokój i uchyliłam drzwi do pokoju Julie. Dziewczyna spała. Nawet jej nie budząc cichutko wślizgnęłam się do jej łóżka. Na nią mogłam zawsze liczyć…

Gdy już zasypiałam ponownie dostałam jakieś powiadomienie. Wzięłam komórkę do ręki tylko po to, żeby wyłączyć dźwięk, jednak ów powiadomieniem był… tweet Justina. No tak, nadal miałam jego konto w ulubionych.

Odczytać, nie odczytać.

Odczytać, nie odczytać.

Odczytać, nie…

Przeklinając własną głupotę patrzyłam na kółeczko symbolizujące ładowanie się posta.

Justin Bieber (@justinbieber)

No i wreszcie, Kanado szykuj się! Trasę koncertową czas zacząć, beliebers gotowe? Pierwszy koncert jutro o 8 P.M. waszego czasu. Do jutra!

Pieprzony idiota.

Na koncert jedzie, tak? Do Kanady?

Okay. Pocałuj mnie w tyłek, Justinie Bieberze. Wcale za tobą nie tęsknię.

Nie tęsknię.

NIE.

No bo za czym mam tęsknić? Za jego uśmiechem? Za rozmowami z nim? Za jego cudownymi komentarzami? Za jego pocałunkami czy przytulaniami? Za jego zapachem? Fakturą jego włosów?

Cholera.

_______________________________________________________________________________

trzy sprawy:

• sorry za opóźnienie
• jak bardzo byście mnie zabili, gdybym skończyła na tym rozdziale tak jak planowałam na początku?
• zapraszam na http://tlumaczenie-precious.blogspot.com/ CUDOWNE <3

Dzięki, że jesteście. Nawet jeśli nie ma Was za dużo, DZIĘKUJĘ, KOCHAM WAS.

a.