1.16 "Take me out NYC"

- Julie, proszę, wyłącz to – powiedziałam z przyzwyczajenia, gdy moja przyjaciółka pogłośniła lecącą akurat na MTV nową piosenkę Justina Biebera. Dziewczyna zrobiła skruszoną minę i przełączyła na inny kanał.

Minęły trzy miesiące od pamiętnego weekendu.

Pełne trzy miesiące, określane przeze mnie jako „po”, ponieważ było tylko jedno „przed”. Przez te trzy miesiące nikt nie był dla mnie tak wyrozumiały, jak Julie. Tylko ona wiedziała, co jest przyczyną mojego parszywego humoru (konto na TT miałam anonimowe) i pomagała mi jak mogła, zwłaszcza przez pierwszy tydzień.

Po tym, jak pijana zasnęłam w łóżku Julie dziewczyna nie wypuściła mnie z niego przez cały następny dzień. Uparła się, żebym leżała i nic nie robiła, tylko dokładnie opowiedziała jej cały weekend. Posunęła się nawet do tego, że chciała zrobić mi obiad, chociaż czego jak czego, Julie nienawidziła gotować. Wpadła na genialny pomysł, żeby zrobić mi rosół… który wylała po jakiejś pół godzinie gotowania- stwierdziła, że jej nie smakował. Zamiast tego zamówiła nam chińszczyznę i zajadając się Noodle Dan Dan dokończyłam przerwaną opowieść.

Moja kochana Julie słuchała jak na belieberkę przystało i jak na belieberkę przystało skomentowała:

- A niech no ja go tylko spotkam! Rodzona matka go nie pozna… albo nie, bo buźkę ma za ładną. Jednak może kolanem w krocze… nie! Co, jeśli nie mógłby wtedy mieć dzieci? Taki materiał genetyczny nie może się zmarnować. Vera, kochanie, nie obraź się, ale jak bym go spotkała to jedyne co bym zrobiła to zdjęcie.

- Z tego co pamiętam, już go spotkałaś i potrafiłaś tylko stać i się na niego gapić. No i jeszcze krzyczeć na mnie – odpowiedziałam jej. Gdy kac mi już przeszedł a żołądek był przyjemnie napełniony najlepszą chińszczyzną z całego Nowego Jorku naszła mnie nawet ochota pożartować.

- Wiesz, nigdy nie pomyślałam, że będziemy normalnie gadać o Jus…

- Julie, proszę.

- Oh, jasne – dziewczyna lekko się zarumieniła – ale pokaż mi jeszcze raz te zdjęcia.

To zdanie słyszałam w ciągu ostatnich paru godzin niezliczoną ilość razy. Uśmiechnęłam się do przyjaciółki i podałam jej iPhone’a z włączoną galerią. Mimo, że te zdjęcia wywoływały tyle bólu i tęsknoty nie mogłam się zdobyć na to, żeby je usunąć, i w głębi duszy nie chciałam tego zrobić. Jak miałam pozbyć się jedynej pamiątki z tego cudownego weekendu? Zresztą Julie pewnie nie pozwoliłaby mi tego zrobić.

- Jesteście tacy uroczy… - powiedziała patrząc na zdjęcie, na którym stykaliśmy się nosami.

- On nie lubi, jak mówi się, że jest uroczy – opadłam na poduszki.

- Wiem, mówiłaś – powiedziała cicho.

***

Przez ten czas spędzony z przyjaciółką nauczyłam się nie myśleć o Justinie i o tym, co by było, gdyby nie pojechał do tej pieprzonej Kanady. Gdybyśmy mieli szansę… jednak takie myślenie do niczego nie prowadziło, jedynie powodowało więcej bólu i tęsknoty. Z czasem nawet zaczęłam chodzić na imprezy z Julie.

- Vera! – krzyknęła dziewczyna ze swojego pokoju przed jednym z wyjść do klubu – nie widziałaś moich czarnych szpilek?

- Stoją w przedpokoju koło twojego płaszcza w panterkę – odkrzyknęłam.

- Dzięki!

I tak było za każdym razem, co wcale mi nie przeszkadzało. Przez tę całą sytuację z Jusem zbliżyłyśmy się do siebie jeszcze bardziej, o ile to możliwe.

Wyszłyśmy do „Take me out NYC” koło dwudziestej drugiej i gdy tylko przekroczyłam próg wiedziałam, że wieczór nie będzie zaliczał się do udanych z prostej przyczyny. Po Julie przyszedł jakiś chłopak. Widząc szeroki uśmiech na twarzy dziewczyny postanowiłam nie protestować, chociaż wiedziałam, że prawdopodobnie noc znowu będzie nieprzespana.

Dotarliśmy do klubu po pół godzinie, chociaż normalnie zajmowało nam to dziesięć minut, jednak były nienormalne aż korki.

- Co tu się dzieje? – zapytałam głośno, gdy przed wejściem do klubu była bez mała kilometrowa kolejka. Spojrzałam na Julie i nie oczekiwałam od niej żadnej odpowiedzi jednak dziewczyna zarumieniła się i odwróciła głowę. To dało mi do myślenia… - Julie?

- Co? – zapytała siląc się na obojętny ton – ej, Vera, patrz! Tamta dziewczyna ma chyba taką sukienkę jak ty, prawda?

Odwróciłam się we wskazanym przez nią kierunku, jednak nie dojrzałam niczego podejrzanego. Gdy z powrotem obróciłam się w kierunku przyjaciółki jej już nie było, co w sumie mnie nie zaskoczyło. Zwłaszcza, że miałam na sobie rurki z wysokim stanem, bluzkę odsłaniającą pępek z kwiatowym motywem i… lity. Znajcie mą silną wolę w obliczu pięknych butów, ziemianie!

Na szczęście bramkarz, który akurat stał tamtego wieczoru był moim znajomym i jakoś udało mi się wejść do klubu bez oczekiwania w kilometrowej kolejce. Gdy tylko znalazłam się w środku zapaliłam papierosa i poszłam w kierunku baru, bo czułam, że jakoś mi się nie spodoba ten wieczór na trzeźwo (choć unikałam procentów od mojej randki z tatowym Shirazem). Barman bez problemu podał mi podwójne Daiquiri, za co w większości odpowiedzialny był mój mocny makijaż. W końcu nie miałam jeszcze dwudziestu jeden lat.

Sącząc leniwie drinka wypatrzyłam w tłumie wolny stolik i uważając, by nie rozlać cennego napoju ruszyłam w jego kierunku. Już prawie siedziałam na obitej w czerwoną imitację skóry kanapie, gdy po drugiej stronie wygodnie rozsiadł się jakiś mężczyzna. Miał na około dwa siedem lat i był dość przeciętny- na pewno nie określiłabym go mianem przystojnego. Zgromiłam go wzrokiem.

- Przepraszam – zaczęłam – ale ja wypatrzyłam ten stolik wcześniej.

Mężczyzna odwrócił spojrzenie od swojego apetycznie wyglądającego drinka i spojrzał na mnie.

- Równie dobrze może pani usiąść ze mną – machnął ręką w kierunku wolnej części sofy. Mówił z dziwnym akcentem, jakby pochodził z okolic Meksyku. Taak, jego ciemna karnacja, czarne włosy i prawie czarne oczy dobitnie wskazywały, że mógł być meksykaninem.

- Jaka pani – mruknęłam dość głośno, żeby usłyszał mnie przez dudniącą muzykę – jestem Vera – wyciągnęłam dłoń w jego stronę.

- Vera? – mężczyzna podrapał się po brodzie badawczo na mnie patrząc – Scooter – potrząsnął moją ręką.

Scooter… hm, dość niespotykane imię a jednak je skądś kojarzę.

- Jesteś tu sam? – zapytałam, by rozmową zabić czas.

- Szczerze mówiąc, jestem tu służbowo – westchnął – a ty?

- Miałam ostatnio dość ciężkiego doła i moja przyjaciółka uparła się, że muszę wyjść z domu i kogoś poznać. Jak dla mnie to dość głupi sposób, zwłaszcza, że za moje samopoczucie odpowiedzialny był chłopak – wzruszyłam ramionami. Dlaczego mu to powiedziałam? – ale nie ważne. Jaka to praca pozwala ci spędzać sobotnie wieczory w klubie? Chętnie bym przyjrzała jej się bliżej.

Scooter zaśmiał się nisko.

- Nie sądzę, że miałabyś szansę w moim zawodzie. Jestem ochroniarzem.

Z właśnie nabytym respektem spojrzałam ponownie na jego mięśnie.

- Ochroniarzem? Kogo ochraniasz?

- Przykro mi. Ściśle tajne.

Mimo, że jego słowa mogły zabrzmieć odstraszająco przeczył im miły uśmiech i ciepło patrzące oczy.

Nim się zorientowałam, była już prawie pierwsza. Całkiem fajnie rozmawiało mi się ze Scooterem… jednak muszę pamiętać, jak skończyła się moja ostatnia weekendowa znajomość. Kacem i tygodniowym ryczeniem w poduszkę. Absolutnie nie mam ochoty na coś takiego jeszcze raz.

- Hej, Scooter – powiedziałam więc – ja już będę się zbierać.

Chłopak wykrzywił usta w podkówkę.

- To do następnego razu – usłyszałam.

- Do następnego razu.

Nie zatrzymywana przez nikogo skierowałam się ku wyjściu z klubu myśląc o moim nowym znajomym, ale przed wyjściem postanowiłam wypić jeszcze jednego drinka. Ruszyłam w stronę baru… co było dużym błędem. Bardzo dużym.

__________________________________________________________________________

Bardzo bardzo bardzo przepraszam za tak długie oczekiwanie na rozdział, ale niestety """złośliwość rzeczy martwych""".
W ramach rekompensaty następny rozdział pojawi się jutro.

A.