1.13 "Naleśniki"

Justin obudził się jakieś pół godziny po tym, jak wyszłam z łazienki. Usiadł na łóżku ciągle zaspany i uroczym gestem przetarł te cudowne oczy. Najpierw rozejrzał się zdezorientowany, po czym zawiesił wzrok na mnie i uśmiechnął się szeroko.

- Cześć – powiedział ochrypłym od spania głosem i się przeciągnął. Prawie zamruczałam, patrząc na niego.

- Dzień dobry, panie Bieber.

- Jak mi się dobrze spaaaało – ziewnął przeciągle, przeciągając się.. Zaśmiałam się.

- Masz ochotę na śniadanie? Ja już jadłam, ale zostawiłam coś dla ciebie – machnęłam ręką w kierunku stolika, na którym leżało jeszcze parę naleśników, Nutella, dżem, śmietana i sos czekoladowy. – lubisz naleśniki mam nadzieję?

Bieber spojrzał na mnie jak na wariatkę.

- A kto nie lubi?

- Julie – wzruszyłam ramionami.

- Jak możesz przyjaźnić się z kimś, kto nie lubi naleśników? – spytał, zdziwiony.

- To całkiem fajne – odpowiedziałam szczerze – wtedy dla mnie zostaje baaardzo dużo.

Justin pokiwał głową ze zrozumieniem, dając mi znak, że aprobuje mój punkt widzenia.

- Mam pomysł! – krzyknęłam nagle, klaszcząc w dłonie. Justin wzdrygnął się słysząc głośny dźwięk – mogę, Jus? Prooooszę…

Szatyn musiał uznać, że jestem niesprawna psychicznie, ale skinął niepewnie głową. Pisnęłam jak mała dziewczynka i wyskoczyłam z łóżka, czując na sobie taksujące spojrzenie chłopaka.

- Zamknij oczy, Bieber – powiedziałam do niego, a on, o dziwo, przymknął powieki i opadł z powrotem na poduszki.

Podbiegłam w podskokach to stolika i nałożyłam na talerzyk naleśnik.

- Jus, lubisz dżem? – zapytałam, krojąc naleśnik na cztery, w miarę równe, części.

- Zadajesz dziwne pytania. Lubię.

Pierwszą ćwiartkę posmarowałam dżemem i zwinęłam w rulonik. Przełożyłam ją biały, podłużny talerz.

- Nutellę?

- Tak.

Drugi naleśnik dołączył do pierwszego, złożony w ten sam sposób.

- Śmietanę?

- Tak.

- Sos czekoladowy?

- Lubię!

Po chwili na talerzu leżały cztery naleśnikowe ruloniki, ozdobione czekoladowym sosem i „kwiatkami” zrobionymi ze śmietany. Całość wyglądała całkiem nieźle. Wzięłam jeszcze nóż oraz widelec i z tak przygotowanym śniadaniem usiadłam na łóżku obok bruneta.

- Panie Bieber, pańskie śniadanie – powiedziałam. Jus otworzył oczy i wziął ode mnie talerz z naleśnikami.

- Sztućce?

Posłusznie wyciągnęłam w jego stronę dłoń z nożem i widelcem, jednak w połowie drogi zmieniłam zdanie.

- Ej, Jus?

Chłopak przewrócił oczami.

- Tak, możesz – powiedział tylko z westchnieniem.

- Skąd wiesz, co chcę zrobić? – zapytałam skonsternowana.

- Nie mam zielonego pojęcia, co chcesz zrobić. Ale zdążyłem już poznać to twoje „ej, Jus” i wtedy zawsze o coś mnie prosisz. Chociaż może „prosisz” to nieodpowiednie słowo. Nie mam możliwości odmowy, prawda?

Spojrzałam na niego niczym bazyliszek, a chłopak się ciepło zaśmiał.

- Więc? Co chcesz zrobić? – nawet nie męczyłam się tłumaczeniem mu, ze o nie prawda, bo cóż… rzeczywiści chciałam go o coś poprosić.

- Otwórz buzię.

W skupieniu odkroiłam kawałek pierwszego naleśnika i nabiłam go na widelec. Justin uważnie śledził wzrokiem moje dłonie.

- No otwórz tą buzię Bieber, nie otruję cię – Justin posłusznie pokazał ząbki.

Po paru minutach wszystkie cztery naleśniki wylądowały w brzuchu Justina.

- Pyszne – ocenił. Uśmiechnęłam się do niego.

- Fajnie, że ci smakowały.

Wstałam z łóżka i wziąwszy już pusty talerz od Biebera, odłożyłam go na stół i poszłam umyć ręce- całe się kleiły od dżemu i polewy czekoladowej.

Gdy wróciłam, Justin nadal siedział na łóżku, tylko miał już na sobie dżinsowe spodenki, oczywiście opuszczone bardzo nisko. Pod głowę włożył poduszkę, którą opierał o zagłówek, a nogi miał wyprostowane. Usiadłam obok niego w tej samej pozycji. Policzek oparłam o jego ramię.

- Justin?

- Hm?

- O której mnie odwieziesz? – zapytałam, mimo, iż całą duszą błagałam, by tego nie robił. Byłam w takim stanie, że dałabym się nawet porwać, jeśli to on byłby porywaczem.

- Jeszcze nie teraz – odpowiedział. Uśmiechnęłam się.

- Ale wiesz, że w końcu będziesz musiał to zrobić?

- Zdaję sobie z tego sprawę, jednak na razie mam cię tylko dla siebie.

Lekko mówiąc, zatkało mnie, gdy usłyszałam jego odpowiedź. Jeszcze mocniej się do niego przytuliłam. Pachniał tak cudownie… mogłabym go nie wypuszczać.

- To nie puszczaj – usłyszałam szept chłopaka i zdałam sobie sprawę, że ostatnią myśl powiedziałam na głos. Ups.

Leżeliśmy i rozmawialiśmy jeszcze jakąś godzinę. Czułam, że oboje mamy ochotę tak zostać, jednak Justin w końcu wyplątał się z moich objęć i poszedł okupywać łazienkę. Gdy usłyszałam, jak puszcza wodę z braku lepszych zajęć wezwałam hotelową obsługę. Pojawił się młody chłopak, który niesamowicie irytował mnie swoimi spojrzeniami na moje odkryte nogi, więc gdy tylko spełnił moją prośbę (posprzątał po śniadaniu) zatrzasnęłam za nim drzwi. Dobrze, że Jus tego nie widział- miałam wrażenie, że nie spodobałoby mu się zachowanie chłopaka.

Siedząc sama w pokoju hotelowym i słysząc lecącą wodę w łazience wpadłam w jakiś dziwny, melancholijny nastrój, zapewne spowodowany tym, że są to moje ostatnie minuty w towarzystwie Justina. Śmieszne, prawda? Smutno mi, że zostawię kogoś, kogo znam zaledwie trzy dni. Weekend, trzy dni, siedemdziesiąt dwie godziny. I to nie pełne siedemdziesiąt dwie godziny.

Miałam ochotę krzyczeć i coś rozwalić. Dlaczego Justin nie mógł być zwykłym chłopakiem, z którym mogłabym stworzyć zwykły związek?

Na szczęście (lub może nieszczęście), gdy już szukałam w głowie odpowiedzi na dręczące mnie pytania drzwi od łazienki się otworzyły. Przymknęłam oczy, gdy pojawił się w nich Bieber, z prostej przyczyny- żeby nie widział moich łez.

- Hej, skarbie – nawet nie usłyszałam, jak Justin do mnie podszedł. Nagle po prostu zarejestrowałam jak kuca przy moich kolanach. Czułam na sobie jego wzrok, jednak uparcie nie otwierałam oczu – nie musisz zamykać oczu na mój widok, aż tak okropny chyba nie jestem.

Nie uśmiechnęłam się, mimo, że doceniałam jego próby rozładowania sytuacji żartami. Usłyszałam, jak westchnął zrezygnowany. Ciekawe, co on myślał o mnie? Czy w ogóle myślał o tym, że prawdopodobnie więcej mnie nie zobaczy? Szanse są na to jak jeden do stu…

Pff. Jeden do pieprzonego tysiąca.

Próbowałam liczyć w myślach do dziesięciu, a potem do dwudziestu, żeby się jakoś uspokoić, jednak nic to nie dało. Właśnie zaczynałam trzecią dziesiątkę, gdy rozproszył mnie dotyk dłoni Justina na moich kolanach.

-  Otworzysz ślepka? – szepnął chłopak, a mnie owionął zapach jego miętowego oddechu.

- Nie – odparłam.

- To nie – powiedział chłopak i mnie pocałował.

Pocałował mnie. W pierwszej chwili miałam zamiar go odepchnąć, jednak świadomość, że robi to ostatni raz… wplotłam jedną rękę we włosy chłopaka, które były lekko wilgotne, a drugą położyłam na jego karku, przyciągając go bliżej siebie. Justin ochoczo na to zareagował- po chwili leżałam na plecach i czułam całą długością ciała ciało Jusa. Jego język nieśpiesznie pieścił moje wargi, które w końcu rozchyliłam, dając mu niczym niezagrodzony dostęp.

Odsunął się ode mnie po chwili i oparł swoje czoło o moje. Znajdował się tak blisko, że widziałam wszystkie plamki w jego brązowych oczach.

- Ha! – powiedział cicho – wiedziałem, że w końcu mi ulegniesz i pozwolisz podziwiać swoje oczy.

- Nie ma czego podziwiać – burknęłam i się odsunęłam. Bieber bez słowa pozwolił mi wstać, jednak czułam jak uważnie śledził moje ruchy. Wstałam z łóżka i odeszłam od niego parę kroków.

- Czy możemy już jechać? – wiedziałam, że chłopak chce coś powiedzieć, jednak nie zrobił tego. Co go powstrzymało? Wyraz mojej twarzy? Nie mam pojęcia.

***

W milczeniu zeszliśmy do recepcji, gdzie okazało się, że mamy nowy problem, który można było określić jednym słowem: paparazzi. Justin, gdy tylko zobaczył tłum ludzi (wbrew wszelkim schematom, wcale nie ubranych na czarno) zaklął i wyciągnął  z kieszeni spodni komórkę. Wykręcił numer, nawet nie patrząc na ekran, po czym niecierpliwym gestem przyłożył urządzenie do ucha. Odeszłam od niego parę kroków, nie chcąc podsłuchiwać i zajęłam się obserwowaniem paparazzich.

Wszyscy mieli ze sobą aparaty- jak nie powieszone na szyjach, to kurczowo ściskane w dłoni lub przyciśnięte obronnym gestem do piersi i prawie każdy z nich coś mówił. Próbowałam wyobrazić sobie Justina między tą krwiożerczą masą… aż mnie dreszcz przeszedł. Ugh.

- Vera?

Odwróciłam się w kierunku z którego dobiegał głos i zamarłam. O nie. Nie, nie, nie.

Dlaczego z tego tłumu z aparatem w ręce wyłonił się mój były chłopak?

__________________________________________________________________________________

Po południu wróciłam do domu i cholera, ciągle nie mogę uwierzyć, że to już koniec...

Najlepsze dwa tygodnie w moim życiu.

Pozdrawiam wszystkich z obozu Lighthouse, chociaż mam nadzieję, że nikogo z was tu nie ma hahah XD kocham was skarby moje.

I dziękuję za wszystkie komentarze! Jesteście najlepsiejsi.
Jak komuś się nie chce pisać na blogerze, zapraszam na TT, #72ff

xoxo